Veelgehoorde misvattingen

Alleen voortplanting zegt niets over het welzijn van dolfijnen. Zo kan het bij elkaar houden van dolfijnen in een kleine omgeving, en de stress die dat met zich meebrengt, al seksueel gedrag triggeren. Zelfs gewelddadige seksuele uitspattingen zijn geen uitzondering . Dolfinaria schakelen verder ook steeds meer over op kunstmatige inseminatie, zodat ze de voortplanting kunnen reguleren. Op die manier kan men bepalen of dolfijnen zwanger worden en zelfs of er een vrouwtje of mannetje geboren wordt. 

Eenmaal geboren dolfijnen kunnen worden geruild met andere dolfinaria. Van nature zeer sterke familiebanden worden daarbij doorbroken. Het Dolfinarium reduceert dit proces op haar website tot “een spannend avontuur voor de nieuweling en de groep waarin die terechtkomt.”

India, Costa Rica, Oostenrijk, Hongarije en diverse andere landen kennen al verboden en in Groot-Brittannië bestaat zodanig strenge regelgeving dat dolfinaria er niet meer voorkomen.

Een dolfinarium zal, naar de geboden omstandigheden, natuurlijk een bepaalde mate van optimale zorg proberen te bieden. Daar hebben ze zelf ook baat bij. De dolfijnen vormen immers een belangrijke bron van inkomsten. 

De kern van het probleem zit hem echter in de omstandigheden zelf. In een dolfinarium zitten de dieren opgesloten in een zeer beperkte omgeving die in de verste verte niet in de buurt komt van hun natuurlijke leef- en bewegingsruimte of behoeften. Daarnaast worden de dieren tentoongesteld als clowns die kunstjes moeten doen. Trainers staan op de snuiten van de dolfijnen of surfen op hun rug. Je kunt je afvragen hoe respectvol dit alles is.

Heel wat wetenschappers, mariene biologen en zelfs ex-dolfinariummedewerkers pleiten voor het sluiten van dolfinaria. Bewustwording over - en weerstand tegen - het gebruik van dieren voor vermaak groeien. Dit is duidelijk zichtbaar. Wereldwijd komen er steeds meer lokale en nationale verboden op (bepaald) diergebruik waaronder ook door dolfinaria. 

Zelfs vanuit de industrie kiest men vanwege voortschrijdend inzicht er al voor om bepaalde dieren bijvoorbeeld een vervroegd pensioen te gunnen. Zo besloot het National Aquarium van Baltimore onlangs al hun dolfijnen de vrijheid terug te geven door te starten met het aanleggen van een reservaat. 

Bezoekersaantallen van het wereldwijd bekende SeaWorld kelderen al jaren. Dit wordt het zogenaamde ‘Blackfish’-effect genoemd, naar de gelijknamige documentaire.

De dolfijnen in het Dolfinarium kun je niet zomaar in de zee loslaten. Daar zijn we het allemaal over eens. Gelukkig zijn er andere mogelijkheden. Wereldwijd staan dolfijnenexperts paraat om te helpen. Er kan worden bekeken welke dolfijnen nog gefaseerd naar het wild zouden kunnen worden gerehabiliteerd. Dit is al eerder succesvol gebeurd. 

Ook zijn verschillende organisaties bezig met het bouwen van semi-vrije baaien, zodat er nog meer mogelijkheden komen om dolfijnen op te vangen. Ook dit zou al een enorme vooruitgang betekenen ten opzichte van een leven in een dolfinarium. Lees op onze website uitgebreid over succesvolle uitzettingen en de diverse projecten.

Het Dolfinarium stelt op haar website dat de natuur voor dieren vaak een saaie omgeving is, veel minder afwisselend dan in het Dolfinarium. Dat voetballen het jachtinstinct kan vervangen, omdat we het er allemaal over eens zijn hoe leuk dat is. Hiermee wordt ingespeeld op onze menselijke emoties. Dolfijnen in het wild ervaren juist plezier aan de kans om met elkaar samen te werken, prooi te vangen, te reizen met hun metgezellen, en te werken voor hun prooi. In gevangenschap is deze prikkel weg wat stress kan veroorzaken. Er is niets wat het hoog intelligente brein van dolfijnen zo kan prikkelen als de dynamische onderwaterwereld van de uitgestrekte oceanen waar ze thuishoren.

Een uitgebreid onderzoeksrapport naar dolfinaria in de EU onderstreepte enkele jaren terug al dat educatie van het publiek er ernstig tekortschiet. Rechtop zwemmen, dansen op muziek, met een bal spelen, op een fluitsignaal uit het water omhoog springen. Het heeft niets met de natuur van een dolfijn te maken. We leren niets over hoe dolfijnen leven, over hun complexiteit, hun bijzondere eigenschappen. Geen van die zaken komt tot uiting in een dolfinarium. Kinderen leren door de shows bovenal dat mensen dieren mogen domineren en hun (keuze)vrijheid ontnemen om ze kunstjes te laten doen voor ons plezier.

Zoals de burgerrechtenactivist en auteur Alice Walker, bekend van het boek ‘The Color Purple’, al eens mooi zei: “De dieren op deze wereld bestaan voor hun eigen redenen. Ze werden niet gemaakt voor de mensen evenals zwarte mensen niet werden gemaakt voor de blanken, of vrouwen voor de mannen.“ 

Het bestaansrecht van dolfijnen hangt niet af van wat zij voor ons kunnen betekenen. We kunnen onszelf prima vermaken zonder hiervoor dieren te gebruiken. Dolfijnen zijn geen speelkameraadjes, zoals het Dolfinarium ons wil doen laten geloven. Het zijn wilde dieren die in een Dolfinarium niet de vrijheid krijgen om ten volle te leven, te leven zoals ze bedoeld zijn.

Dolfijnen zijn de belangrijkste bron van inkomsten voor dolfinaria, maar ook andere (zeezoog)dieren worden er natuurlijk vaak gehouden. Ook deze dieren horen daar niet. Net als dolfijnen worden ze gedwongen te leven in beperkte omgevingen, zonder daar ooit om te hebben gevraagd. Met maar één reden: omdat aan menselijk vermaak veel geld te verdienen valt.